مشروعیت ولایت و حاکمیت غیر معصومین، با انتخاب صحیح و آزاد مردم محققق می شود و بدون آن، نه مشروعیت دارد و نه مقبولیت. ولی در مورد معصومین اصل ولایت آن بزگواران از طرف خداوند می باشد. به این معنا که خداوند مردم را مکلف کرده است که از آنان پیروی نمایند و قدرت را در اختیار آنان قرار دهند. هر چند در مقام عمل در اکثر اوقات مردم به این تکلیف الهی عمل نکردند و با دیگران بیعت کردند و معصومین را خانه نشین نمودند و آنچه از روح اسلام و سیره معصومین بدست می آید اینست که هیچ گام اسلام نمی خواهد حاکمیت بر مردم، هرچند حاکمیت به حق و معصومانه باشد با زور و اکراه باشد و لذا مشاهده می شود پیامبر اکرم با این که از طرف خداوند دارای ولایت و "اولی بالمومنین من انفسهم" بودند، با این حال در امور اجتماعی که به سرنوشت جامعه و مردم مربوط بود با رضایت آنان از آنان بیعت می گرفتند و سپس عمل و اعمال ولایت می نمودند. در حدیث معروفی نیز به حضرت امیر فرمودند: اگر مردم از تو رو گردانند آنها را به حال خودشان رها کن. در تاریخ ثبت نشده است که حضرت امیر و نیز سایر امامان برای گرفتن قدرت و حاکمیت – که حق الهی آنان بود- متوسل به زور و سلاح شده باشند و عمل حضرت سیدالهشدا با مردم کوفه و تصمیم به بازگشت به مدینه یا مکه پس از رسیدن خبر عدول مردم کوفه از بیعت با آن حضرت یکی از شواهد تاریخی است. (آخرین پاسخ به سئوالات دریافتی در باره مشروعیت حکومت که در تاریخ سوم شهریور نوشته شده است.)
.
