بسم الله الرحمن الرحیم
برادر گرامی حضرت حجت الاسلام و المسلمین كروبی
با سلام- جای تاسف است كه در نظام اسلامی ما متصدیان چندان بی‌طاقت شده‌اند كه حتی تذكر را تاب نمی‌آورند. تذكر از سوی چه كسانی؟ از سوی برادرانشان، از سوی كسانی چون شما كه عمرشان را صرف انقلاب و نظام اسلامی كرده‌اند.
نامه شما در مورد رفتارهای زشتی كه در برخی بازداشتگاه‌ها با زندانیان صورت گرفته است رسانه غیرملی و روزنامه‌های كودتاچیان را دستپاچه كرده است. این همه دستپاچگی خبر از چه چیز می‌دهد؟ خبر از خبرهای وحشتناكی كه ما هنوز اطلاعی از آنها نداریم. خبر از آن كه دروغ چون چركی مسموم روز به روز دامنه خود را گسترش می‌دهد و به بهانه دفاع از «اصل نظام» غافلان را به حمایت از خود فرامی‌خواند و كسی نمی‌گوید كه «اصل نظام» مردمند و حكومت بخش كوچكی از نظام و دولت بخش كوچكی از حكومت و مجموعه افرادی كه این‌گونه رفتارهای غیر انسانی را مرتكب شده‌اند تنها بخش كوچكی از كارگزاران اجرایی كشورند.
از كسانی كه در زندان‌ها مورد تعدی و تجاوز قرار گرفته‌اند می‌خواهند كه چهار شاهد عادل با شرایط ویژه ارائه كنند. آیا آنان برای بازداشتن دست خود از گناه هم چهار شاهد می‌طلبند؟
اینهایی كه مرتكب جرم شده‌اند ایادی حكومت بوده‌اند. آیا حكومت علاقه ندارد بداند دستان او با مردم چه می‌كنند؟
سخن از دلجویی آسیب دیدگان حوادث اخیر گفته می‌شود. به راستی این آسیب‌ها چگونه التیام خواهد یافت؟ وقتی كه منكر اصل وقوعشان می‌شوند و با تهدید و ارعاب ستمدیدگان را به سكوت و انصراف از تظلم وادار می‌كنند؟ دلجویی با پول و زور ممكن نیست، بلكه با رسیدگی سریع، صریح و دقیق به دادخواهی آنها و خانواده‌هایشان ممكن است.
به راستی وظیفه ایمانی و انسانی یك روحانی انقلابی كه با گزارش‌ها و مراجعات مكرر قربانیان چنین جنایاتی روبرو شده است آیا جز كاری است كه شما انجام داده‌اید؟ انتظار از روحانیت اسلام آن است كه در ابلاغ رسالت‌های الهی كه بر دوش او قرار دارد از خدا بترسد و از زورگویان و دروغ زنان و متجاوزان، از تهدیدها و تضییق‌ها و از هیچ چیز دیگری جز خدا نترسد. در این روزگار كدام رسالت الهی سنگین تر از آن است كه به صریح ترین لهجه اسلام را از فجایعی كه رخ داده است و رخ می‌دهد تبرئه كنیم. این رسالتی است كه انجام آن جز از روحانیت متعهد بر نمی‌آید، و اگر در انجام آن كوتاهی شود نخستین گروهی كه از بابت آن ملامت خواهند شد آنان خواهند بود.
عجبا اگر كسانی به جای پرداختن به این مسئولیت تاریخی به راحتی بر روی آنچه انجام گرفته است چشم بپوشند، به صورتی كه گویی انجام آن اعمال ناشایست بخشی از وظایف نیروهای امنیتی بوده است، و تنها گناه نابخشودنی و سزاوار واكنش آگاه كردن مردم از این فجایع است.
اینجانب به سهم خویش از شجاعت و تعهد شما تشكر می‌كنم و امیدوارم تلاش‌های شما با همصدایی دیگر استوانه‌‌های روحانیت مبارز تقویت شود.
برادر شما – میر حسین موسوی
27/5/88
